Προφανώς και όλοι οι άνθρωποι, αν ήταν στο χέρι τους θα επέλεγαν να κάνουν (επαγγελματικά) κάτι που πραγματικά αγαπάνε. Η αλήθεια, όμως, είναι, ότι ελάχιστοι κάνουν αυτό που πραγματικά αγαπούν. Για διάφορους λόγους, η πλειοψηφία των ανθρώπων καταλήγει να ασχολείται με κάτι που καμία σχέση δεν έχει με αυτό που ονειρεύονταν ή επιθυμούσαν οι ίδιοι να σπουδάσουν.

Είσαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος; Ο ψυχολόγος Μάρτιν Σέλινγκμαν, ο πατέρας της θετικής ψυχολογίας, αναφέρει, ότι σύμφωνα με τις έρευνές του, η αισιοδοξία είναι κάτι που μαθαίνεται. Παρατήρησε ότι οι αισιόδοξοι μιλάνε συνεχώς γύρω από αυτά που είναι και από αυτά που έχουν, παρά για αυτά που δεν είναι και δεν έχουν. Οι απαισιόδοξοι, από την άλλη μεριά, ασταμάτητα συζητούν (διαμαρτύρονται και γκρινιάζουν) γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως θα έπρεπε και για αυτά που τους λείπουν.

Φαίνεται, και μάλλον έτσι είναι ότι τα σημερινά παιδιά είναι πιο έξυπνα από αυτά των παλαιοτέρων γενεών. Και η εξήγηση είναι μάλλον η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, η συσσωρευμένη και εύκολη πρόσβαση σε τόνους πληροφοριών και η έκθεση σε περισσότερα ερεθίσματα. Αλλά όταν η εκπαίδευσή εστιάζεται περισσότερο σε ακαδημαϊκά θέματα και όχι σε πρακτικά και καθημερινά, τότε ο άνθρωπος "χτίζεται" περίεργα και εξελίσσεται εντελώς μονόπλευρα. Τι να το κάνω να ξέρω την τετραγωνική ρίζα του 538 αν δεν μπορώ να δέσω τα κορδόνια μου;

Ο θυμός είναι δηλητηριώδες συναίσθημα. Και όπως και το χαμόγελο είναι μεταδοτικός. Με το να επιτρέππουμε στα αρνητικά συναισθήματα να μας κυριεύουν, μεταδίδουμε αυτόν τον αρνητισμό και σε όλους τριγύρω μας. Ανάλογα με το ταμπεραμέντο μας, η ζωή είναι γεμάτη από αιτίες που (μπορούν να) προκαλούν θυμό.

Ο Σεπτέμβρης είναι παραδοσιακά ο μήνας έναρξης νέων προσπαθειών μάθησης, βελτίωσης και ανασύνταξης. Με γεμάτες τις μπαταρίες από την ξεκούραση και τη διασκέδαση του καλοκαιριού, σηκώνουμε τα μανίκια, καθόμαστε στα θρανία, αρχίζουμε νέες επαγγελματικές επιδιώξεις.

Τι κοινό έχουν ο Mark Zuckerberg, o Richard Branson, o Elon Musk και μια μελανοταινία;

Μελανοταινία; Χμμμ.. τι είναι αυτό;

Α, πρόκειται για ένα ψάρι, που στα Αγγλικά το συναντάμε με το όνομα rainbowfish (ψάρι του ουράνιου τόξου).

Τι κοινό έχουν λοιπόν; Ας βοηθήσω λιγάκι. Έχει να κάνει με τον εγκέφαλό τους. Βλέπεις, οι πολυεκατομμυριούχοι έχουν παρόμοια διαμορφωμένο εγκέφαλο. Και είτε το πιστεύεις, είτε όχι, το Rainbowfish έχει μια ικανότητα κοινή με όλους αυτούς τους άκρως επιτυχημένους ανθρώπους. Ποια είναι αυτή;

Ασχολούμαι πάνω από 40 χρόνια με την εκπαίδευση ανθρώπων (παιδιών & ενηλίκων). Και όλα αυτά τα χρόνια με ενοχλεί η ετικέτα του δάσκαλου ή του εκπαιδευτή αν και την χρησιμοποιώ κατά περίπτωση μιας και η λέξη, ως όρος και ιδιότητα, είναι γενικά γνωστός και αποδεκτός.

Και κάθε φορά που αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω τον όρο αυτό για τον εαυτό μου (για το επάγγελμά μου), βλέπω τον Σωκράτη να μου κουνάει δηκτικά το δάχτυλο. Και τις νύχτες βλέπω σαν εφιάλτη τη φράση του. “Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανέναν. Μπορώ μόνο να τον μάθω να σκέφτεται”.

«Αν είχα 6 ώρες για να κόψω ένα μεγάλο δέντρο, θα αφιέρωνα τις πρώτες 4 για να ακονίσω το τσεκούρι μου» - Αβραάμ Λίνκολν

Κανείς δεν είναι καταδικασμένος "ξεχασιάρης", "κακός μαθητής" ή "σίγουρος υποψήφιος για Αλτσχάιμερ"

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο στο The New Yorker εξηγεί με ακρίβεια γιατί τα μαθήματα μνημοτεχνικής, όμοια με αυτά που διδάσκουμε στο SuccessMentor.gr έχουν βοηθήσει πολλούς μαθητές ( και μη) να βελτιώσουν τις σχολικές τους επιδόσεις και γενικότερα να βελτιώσουν τις νοητικές τους ικανότητες.

Στην σύγχρονη εποχή , κανείς δεν τα ξέρει όλα και κανείς δεν μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του. Οι πετυχημένοι άνθρωποι ξέρουν να συνεργάζονται σωστά, να ανταλλάσσουν πληροφορίες, να βοηθάει ο ένας τον άλλο. Απαιτούνται συμμαχίες, συνεργασίες και ανοικτά μυαλά. Άνθρωποι που μπορούν να καθοδηγήσουν, να εμπνεύσουν, να βοηθήσουν. Άνθρωποι που σμίγουν τις δυνάμεις τους για να δώσουν εύρος και προοπτική στην εργασία τους, που μετουσιώνουν μια ιδέα σε πράξη και ανοίγουν νέα πεδία δράσης και ανάπτυξης.

Πώς να ξεπερνάς τους φόβους σου.

Συνήθως ξεπερνάμε κάποιον φόβο μας όταν γνωρίζουμε με ακρίβεια τι είναι και πώς τον αποκτήσαμε.

Ο φόβος είναι μια χημική αντίδραση που συμβαίνει στο σώμα μας και έχει πρωτίστως ως στόχο την προστασία μας. Συνεπώς ο φόβος έχει και τα καλά του.

Η μνήμη είναι ο πατέρας και η μητέρα της μάθησης. Χωρίς αυτή, μάθηση δεν υπάρχει.

Για σκέψου το λίγο. Κάθε διαγώνισμα που θα γράψει ή θα εξεταστεί ο κάθε μαθητής εξαρτάται σε τρομακτικά μεγάλο ποσοστό από το τι μπορεί να θυμηθεί. Καθώς επίσης και κάθε δουλειά που θα αναλάβει στη συνέχεια πάλι θα έχει να κάνει με το αν μπορεί να θυμηθεί αυτά για τα οποία προσλαμβάνεται και πληρώνεται. Γενικώς χωρίς μνήμη είμαστε χαμένοι και δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως φυσιολογικά άτομα.

Μια από τις μεγαλύτερες «εφευρέσεις» του ανθρώπου είναι η ομιλία, ο διάλογος και η ανταλλαγή απόψεων.

Σήμερα όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να μιλάμε, να γράφουμε και εκφράζουμε τις απόψεις μας με άνεση, ιδιαίτερα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Και αυτό είναι ένα μεγάλο πλεονέκτημα και κέρδος για την ανθρωπότητα. Πότε; Όταν ο διάλογος είναι ουσιαστικός και ειλικρινής και όταν προσφέρει στην ανθρωπότητα.

Η φυσική δραστηριότητα (κίνηση, άσκηση) θεωρείται δικαίως ένας από τους 4 βασικούς συντελεστές (κάπνισμα, ναρκωτικά, διατροφή) που επηρεάζουν σε μέγιστο βαθμό την υγεία μας. Πολλοί ειδικοί έχουν ονομάσει την άσκηση «θαυματουργή θεραπεία» και « θαυματουργό φάρμακο». Γενικώς η τακτική άσκηση μπορεί να προλάβει ή να καθυστερήσει την γεροντική ανία, την ασθένεια του Αλτσχάιμερ, διαβήτη, κάποιες μορφές καρκίνου, κατάθλιψη, καρδιακές ασθένειες, παχυσαρκία και πολλά άλλα δεινά- μειώνοντας την πιθανότητα εκδήλωσής τους τουλάχιστον κατά 30%. Αυτό σίγουρα, από μόνο του, είναι κάτι πολύ καλύτερο και προτιμότερο από τα φάρμακα.

Tώρα που τα διαγωνίσματα πλησιάζουν, η τύχη χιλιάδων μαθητών θα κριθεί από την ικανότητά τους να θυμούνται όλα αυτά που έχουν διαβάσει ολόκληρη τη χρονιά. Το έργο δύσκολο, ογκώδες, τρομακτικό. Το κρίνεται, εν πολλοίς, το μέλλον σου από τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι όμως μία σκληρή (ισως και λίγο άδικη) πραγματικότητα. για αυτό και πρέπει να ξέρουμε διάφορες τεχνικές μελέτης ώστε να μπορούμε να μαθαίνουμε και να θυμούμαστε περισσότερα, καλύτερα και ευκολότερα.

Ήταν σ’ ένα εστιατόριο, στο κέντρο της Αθήνας, όταν ξαφνικά μια κατσαρίδα πέταξε από κάποια γωνία και προσγειώθηκε στον ώμο μιας μεσήλικης κυρίας που , μαζί με κάτι φίλες της, έπαιρνε το μεσημεριανό γεύμα. Σαν να την κτύπησε κεραυνός πετάχτηκε όρθια, αναποδογυρίζοντας κάνα δύο πιάτα και ποτήρια, τσιρίζοντας υστερικά και κουνώντας σαν τρελή τα χέρια της, προσπαθώντας να απελευθερωθεί από το απρόσκλητο έντομο.

Πράγματι όταν ξεκινάμε κάτι, π.χ. να εκπαιδευτούμε σε κάτι άγνωστο, η προσπάθεια που απαιτείται είναι σημαντικά μεγαλύτερη από αυτή που καταναλώνουμε όταν ασχολούμαστε με κάτι που μας έχει γίνει συνήθεια. Άλλωστε η εκπαίδευση έχει στόχο να μας καταστήσει επαρκείς και ικανούς σε κάτι, δηλαδή να το εκτελούμε σε υψηλό επίπεδο με όση λιγότερη ενέργεια και δυσκολία γίνεται. Συνήθεια σημαίνει ότι κάτι έχει γίνει αυτοματισμός, που το κάνω όπως λέμε εύκολα και με «κλειστά τα μάτια».

Το πώς αισθάνεσαι γενικώς παίζει σημαντικό ρόλο σε ότι και να κάνεις στη ζωή.

Το πώς αντιδράς και στο πώς συμπεριφέρεσαι στις προκλήσεις της δουλειάς, στις κοινωνικές και οικογενειακές σου σχέσεις έχει να κάνει με την συναισθηματική σου υγεία και με το πόση ισορροπία και έλεγχος υπάρχει.

Ένα δεκάχρονο αγόρι αποφάσισε να μάθει τζούντο (Γιαπωνέζικη πολεμική τέχνη), παρά το γεγονός ότι είχε χάσει το χέρι του σε ένα καταστροφικό αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Το μικρό αγόρι άρχισε τα μαθήματα με έναν ηλικιωμένο σοφό δάσκαλο του αθλήματος. Το αγόρι τα πήγαινε αρκετά καλά, για αυτό και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί μετά από τρεις μήνες εξάσκηση, ο δάσκαλός του το είχε μάθει μόνο μία κίνηση.

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που συνέδεσαν τα ονόματά τους με ένα θαύμα της κατασκευαστικής, της γέφυρας του Μπρούκλιν στη Νέα Υόρκη, το 1870. Για να κτιστεί η γέφυρα χρειάστηκαν 13 χρόνια πρωτοποριακής δημιουργικότητας και φαντασίας, άκαμπτης αποφασιστικότητας και επιμονής. Έτσι επιτεύχθηκε η οδική σύνδεση του Μανχάταν με το Μπρούκλιν.

Είναι αναμενόμενο και κατανοητό να μη θέλουμε να χάσουμε πράγματα που αγαπάμε και τα θεωρούμε πολύτιμα για μας. Και η ενστικτώδη αντίδραση μας είναι να γαντζωνόμαστε πάνω τους όταν κινδυνεύουμε να τα απολέσουμε. Αυτό δημιουργεί μια σχέση στενής εξάρτησης και μόνιμης αγωνίας.